بعضی روزها توی زندگی هست، که دمق و کلافه ای. حوصله هیچ کاری نداری. هیچی خوشحالت نمی کنه. دلت نمیخواد بری خرید. حال پیاده روی رو نداری. کتاب خوندن حالتو خوب نمی کنه. حتی آشپزی کردن خوشحالت نمیکنه. می شی یک آدم بهونه گیر بد اخلاق و اخمو و غر غرو.

توی این روزها، باید یک نفر باشه که واسه بی حوصلگی هات کتاب بخونه. یک نفر باشه که برات نیمرو بپزه. یک نفر باشه که ساعت دوازه شب واست چای لیوانی با آبنبات هلدار بیاره. یک نفر باشه که واست پازل درست کنه. یک نفر باشه که واسه بهونه گیری هات صبوری و  واسه بی اخلاقیات مهربونی خرج کنه.

و دقیقا توی همین روزهاست که اون آدم بداخلاق بهونه گیر بیشتر از همیشه به خوشبختیش ایمان میاره...


ع ش ق نوشت: با داشتنت از همه خوشی ها، بی نیازم

پ ن1: _اگه یه روز خیلی بد بشم چکار میکنی؟         _ خیلی صبور میشم

بنده نوشت: خدای خوبم مرسی برای داشتنش.