دوست داشتن را باید خرج آدمهای زندگیمان بکنیم. بنظرم دوست داشتن مثل یک رودخانه می ماند که هرچه بگذاری روانتر و جاری تر باشد به زندگیت بیشتر رنگ و روح  می دهد. اما وای به آن روزی که  یک سد سیمانی می زنیم جلوی این رودخانه. چند روزی کافی است که این آب حسابی بگندد و آن رودخانه بشود مرداب گندیده ای که بوی  گندش سر می کشد به همه ی جای زندگیت.

نه که حالا فکر کنیم چه کار شاق و سختی لازم است بکنیم تا طرف بفهمد برایمان مهم است و دوستش داریم...

برای من همین که  هر از گاهی موقع سردردهایم، سیگار نمی کشد تا  آن درد لعنتی  عود نکند، یعنی عشق. یعنی  اینکه  آن دوست داشتن ناب را برایم خرج می کند...